از اول هم
روي پاهاي خودش ايستاد
آنقدر يادش نيامد
که ديگري آمد و
نشست جاي کسي
که جايش هميشه خالي بود
بعد جاي من
چه فکر هاي دور و درازي
که جا خوش نکرد:
اينکه کسي, در چهره ي تو دست ببرد
تو را از دست بدهد
اينکه کسي
............
بعد پچ پچي از راه رسيد
-: خواب که بوديد
دنيا را آب نمي برد؟
آن وقت
با آب
خودش را به تاب زد
تا فکرهاي در سرش
از همان راهي که آمده بود
بعد, بي آنکه حتا
آبي از آب تکان بخورد
دنيايي را خواب برد.